Obowiązek alimentacyjny między rozwiedzionymi małżonkami regulują przepisy KRO. Stanowią one, iż ten z małżonków, który nie został uznany przez sąd za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, jeżeli znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego rozwiedzionego małżonka dostarczania środków utrzymania.
Wspomniany obowiązek, a zatem związane z nim roszczenie zawarte w art. 60 KRO może powstać zarówno wtedy gdy sąd w wyroku rozwodowym w ogólne nie orzekł o winie, jak i wówczas, gdy winę przypisał obu stronom albo tylko jednej z nich.
Jednakże w przypadku kiedy strona została uznana winną, roszczenie alimentacyjne drugiej strony nie jest uzależnione od popadnięcia w niedostatek; wystarczy że rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka winnego.
Najczęściej krytykowana regulacja dotycząca obowiązku alimentacyjnego pomiędzy byłymi małżonkami dotyczy braku ograniczenia w czasie ustawowego obowiązku dostarczania środków utrzymania drugiemu małżonkowi. Pomimo, iż przepis ten dotyczy rozwiedzionego małżonka, który w wyroku rozwodowym został uznany za winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, rzeczona nieograniczoność w czasie nieraz oznacza dożywotnie trwanie obowiązku.
Norma traktująca o powyższym niejednokrotnie trafiała pod rozwagę Trybunału Konstytucyjnego, gdyż skarżący zarzucali niekonstytucyjność art. 60 § 3 w zw. z § 1 z art. 64 (przepis dot. ochrony własności) w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji (regulacja dot. przesłanek dopuszczalności ograniczeń wolności i praw) i nakazem urzeczywistniania zasad sprawiedliwości społecznej (wyrażonej w art. 2 Konstytucji). Dlaczego Trybunał nie zgadza się z krytyką regulacji - odsyłam do wyroku TK z 11 kwietnia 2006 r. o sygn.akt SK 57/04.