W interpretacji ogólnej nr SP4.8223.1.2020 z 15 kwietnia 2020 roku Minister Finansów, powołując się na wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego, a także na treść Modelowej Konwencji OECD stwierdził, że zakład zagraniczny posiada swoistą funkcjonalną odrębność od polskiego macierzystego przedsiębiorstwa. Ponadto, prowadzi on działalność na terenie innego państwa i tam uczestniczy w życie ekonomicznym. W rezultacie taki zakład powinien podlegać jurysdykcji podatkowej państwa, gdzie prowadzi działalność.
Dlatego w sytuacji, gdy zakład prowadzi działalność gospodarczą i ponosi ze swojego majątku wydatek - będący dla tego zakładu kosztem w ujęciu podatkowym - z tytułu należności określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT albo art. 29 ust. 1 ustawy o PIT, takie należności nie powinny być traktowane jako przychody uzyskane w Polsce. W konsekwencji ani polski rezydent ani jego zagraniczny zakład nie mają obowiązku poboru podatku u źródła, jeżeli zakład prowadzi działalność gospodarczą i do celów tej działalności nabywa świadczenie, a wydatek z tytułu nabycia tego świadczenia jest ponoszony z majątku zakładu i stanowi on w ujęciu podatkowym koszt, który powinien być przypisany temu zakładowi.
