W orzecznictwie sądów karnych ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym zobowiązanie do naprawienia szkody nie powinno zmierzać do powiększenia majątku pokrzywdzonego, ani stanowić elementu kary sensu stricto. Odszkodowanie nie może spełniać dyspozycji określonych art. 53 KK (por. wyroki SN z 9.7.2013 r., II KK 160/13, z 25.6.2015 r., II KK 144/15).
Obowiązek naprawienia szkody nie może powodować zwiększenia dolegliwości, stanowiącej skutek popełnionego czynu zabronionego (zob. wyrok SN z 25.9.2015 r., II KK 224/15).
W doktrynie zauważa się, że zobowiązanie do naprawienia szkody obejmować powinno przede wszystkim wyrównanie straty (damnum emergens), którą pokrzywdzony poniósł. W procesie karnym należy zatem ustalić rzeczywistą szkodę poniesioną przez pokrzywdzonego rozumianą tak, jak w prawie cywilnym. Przy czym dotyczy to szkody realnie wyrządzonej, której nie naprawiono w całości lub w części.
Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Sąd Najwyższy w wyroku z 7 maja 2020 r. (III KK 303/19) stwierdził, iż sąd orzekający w przedmiocie wniosku o skazanie poza rozprawą w trybie art. 335 k.p.k. nie może zaakceptować warunków porozumienia uzgodnionych między prokuratorem i oskarżonym, które naruszają przepisy prawa materialnego (por. wyrok Sądu Najwyższego z 12.7.2012 r., III KK 429/11, wyrok Sądu Najwyższego z 21.2.2013 r., V KK 14/13).
